Ευτυχώς, ο Τζιόλης είναι ακόμη στην Εθνική!

Ο τίτλος του κειμένου είναι απόλυτα ειλικρινής. Δεν χρειάζονται "σάλτσες" και πρόλογοι. Ο Αλέξανδρος Τζιόλης πλησιάζοντας στα 34 χρόνια του, είναι ακόμη στην Εθνική, έχοντας ξεκινήσει να παίζει για αυτήν από το 2006. Για την ακρίβεια, 21 Ιανουαρίου 2006, όταν έκανε ντεμπούτο στο φιλικό 1-1 με τη Νότια Κορέα. Πριν, δηλαδή, από σχεδόν 13 ολόκληρα χρόνια.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο Τζιόλης, όμως, που ποτέ δεν τού δόθηκε ή δεν πήρε αν θέλετε αρχηγικό ρόλο στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δεν κουράστηκε να βρίσκεται σε αυτό. Πάντα εδώ. Πάντα διαθέσιμος. Πάντα πρόθυμος να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί, όταν και αν τού ζητηθεί. Το "αν" δεν είναι τυχαίο.

Διότι μπορεί στο μυαλό μας να έχουμε ότι ο Τζιόλης ήταν πάντα στην Εθνική, αλλά να θυμίσω ότι μετά από δύο τουρνουά, Euro 2008 και Μουντιάλ 2010, είχε "κοπεί" από τον Φερνάντο Σάντος από την αποστολή του Euro 2012. Στη θέση του μάλλον ο Γρηγόρης Μάκος. Σε μία διοργάνωση που είχε τραυματισμούς και απώλειες, για παράδειγμα στο δεύτερο ματς του ομίλου με την Τσεχία δεν μπορούσαν να αγωνιστούν Παπασταθόπουλος και Αβραάμ Παπαδόπουλος και έπρεπε να επιστρέψει ο Κατσουράνης στο κέντρο της άμυνας, ο Σάντος δεν τον προτίμησε. Αν ήταν ο Τζιόλης...

Ούτε τότε, λοιπόν, στον αποκλεισμό του δεν "στραβομουτσούνιασε" ο Τζιόλης. Παρέμεινε πιστός στρατιώτης της Εθνικής, δικαιώθηκε επιστρέφοντας στο Μουντιάλ 2014, πολύ περισσότερο δικαιώθηκε από το γεγονός ότι όλοι οι προπονητές τον είχαν πάντα στις κλήσεις. Έχοντας πάντα μόνο αγωνιστικό κριτήριο, τίποτε άλλο, διότι τίποτε άλλο δεν επεδίωξε να έχει ο Τζιόλης στην Εθνική.

Δεν ενοχλήθηκε, δεν σκέφτηκε να φύγει από αυτήν έχοντας στην πλάτη του πόσους και πόσους ξερόλες, που περιμένουν την αποστολή όχι για να διαβάσουν τα ονόματα των διεθνών που επέλεξε ο Μίκαελ Σκίμπε, αλλά για να διαβάσουν το όνομα του Τζιόλη. Και "πατώντας πάνω του", να πουν αυτά που θέλουν για τον Γερμανό τεχνικό. Ή για οποιονδήποτε Ομοσπονδιακό. Διότι κρατάει χρόνια αυτή η κατάσταση...

Ο Τζιόλης, όμως, πάντα εδώ. Χωρίς τα σούρτα - φέρτα άλλων διεθνών, που σταματούσαν, ξαναέρχονταν ή που έφευγαν οριστικά όχι προτού ολοκληρωθεί η καριέρα τους, αλλά προτού καν αυτή αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Όπως συνέβαινε και συμβαίνει σε άλλα αθλήματα, κυρίως στο μπάσκετ. Λόγω κούρασης...

Ο Τζιόλης ούτε το έκανε αυτό, ούτε προφανώς σκέφτηκε ποτέ να το κάνει. Ούτε "κουράστηκε", ούτε βαρέθηκε να παίζει για την Εθνική, ούτε μπούχτισε, ούτε στράβωσε όταν έπαιζε λίγο ή καθόλου, όταν γινόταν αλλαγή, όταν αποκλειόταν, όταν έμοιαζε να φταίει για... όλα τα κακά του κόσμου. Συνέχιζε και συνεχίζει με προθυμία να προσφέρει αυτό που μπορεί και που προφανώς για τον προπονητή είναι χρήσιμο.

Αν αξίζει κάτι στον Τζιόλη, όπως αξίζει και σε άλλους διεθνείς του παρελθόντος ή του παρόντος, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Για την προσφορά του στην Εθνική, αλλά και για τη στάση του απέναντί της. Τη συνέπειά του και τη συμπεριφορά του. Την επιμονή του και τη διάθεση. Κυρίως, για το παράδειγμα που δίνει αλλά κανείς δεν αντιλαμβάνεται, στις επόμενες γενιές διεθνών...